Χρόνος: Φίλος ή εχθρός μας;

Η ενηλικίωση είναι μία διαδικασία που αγχώνει την πλειοψηφία των ανθρώπων  καθώς  μας εντάσσει στη συνειδητοποίηση της αρχής της πραγματικότητας που για τους περισσότερους είναι σκληρή και ματαιωτική. Στην ενήλικη ζωή, βγαίνοντας από ένα σχετικά προστατευμένο περιβάλλον, αυτό της οικογένειας, αναγκαζόμαστε να επιλέξουμε επάγγελμα, συντρόφους, μέρος κατοικίας και  ξεκινάει μια αναζήτηση σε όλα τα επίπεδα.

Μαζί με αυτή την αναζήτηση, που καθόλου εύκολη δεν είναι, υπάρχει και ο φόβος της φθοράς, των απωλειών, της αρρώστιας. Μαζί με το χρόνο που περνάει, αποκτούμε εμπειρίες που μας κάνουν πιο δυνατούς, μα και ταυτόχρονα πιο ευάλωτους και πιο τρωτούς. Κάπου στην ηλικία των 20-30 βιώνουμε το απόγειο της δύναμης, της ζωντάνιας, της εξέλιξης και της διαμόρφωσης της προσωπικότητάς μας. Η επιμονή, η δύναμη της θέλησης, η έντονη ενέργεια είναι χαρακτηριστικά της νιότης που καθώς περνούν τα χρόνια ατονούν. Το πέρασμα του χρόνου είναι μια αγωνία που κουβαλάμε από πολύ νωρίς και μερικοί άνθρωποι αποκαλύπτουν ότι  ο φόβος της φθοράς, της απώλειας και του θανάτου τους απασχολεί από την παιδική τους ηλικία. Αυτό που συμβαίνει στην ουσία είναι ότι φοβόμαστε να χάσουμε κάτι που τόσο επιθυμούμε και τόσο αγαπάμε, την ίδια τη ζωή μας.  

Η ψυχολογική ωρίμανση και η συνειδητοποίηση ότι χρειάζεται  προσπάθεια για να είμαστε καλά και ισορροπημένοι σε όλες τις ηλικίες, ότι η αγωνία και η απογοήτευση είναι μέρος της διαδικασίας και ότι  το πέρασμα του χρόνου είναι μια φυσική εξέλιξη, είναι όλα μέρος του τιμήματος που πληρώνουμε για να ζούμε με αβέβαιους όρους. Κάποιοι άνθρωποι είναι πιο συμφιλιωμένοι με την ιδέα και τις συνέπειες του χρόνου που περνάει και κάποιοι άλλοι βασανίζονται.

Όμως, όταν  είμαστε ώριμοι συναισθηματικά και ψυχολογικά, έχουμε αυτογνωσία, φροντίζουμε την ψυχική και σωματική μας υγεία και βρίσκουμε νόημα και χαρά στην πορεία του ταξιδιού της ζωής μας, τότε καταφέρνουμε να έχουν με μια ζωή πιο ολοκληρωμένη και με μεγαλύτερη αντίσταση στο φόβο και στην αγωνία.