Προσεγγίζοντας το ανήσυχο παιδί

Κάθε παιδί θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ξεχωριστή οντότητα. Είναι ένας ξεχωριστός χαρακτήρας. Ένα από τα πιο δύσκολα έργα ενός γονιού είναι το πώς να φερθεί σε ένα παιδί που εμφανίζει ιδιαίτερη ανησυχία, ιδίως όταν έχει και άλλο παιδί το οποίο χαρακτηρίζει ως «φυσιολογικό».

Παιδιά που εμφανίζουν υπερβολική κινητικότητα, μειωμένη προσοχή και παρορμητικότητα μπορεί να μην έχουν κανένα πρόβλημα, αλλά να εκφράζουν την αντίδρασή τους σε κάποια κατάσταση. Είναι σημαντικό πριν αποδώσουμε σε ένα παιδί το χαρακτηρισμό του συνδρόμου ΔΕΠ-Υ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής – Υπερκινητικότητας) ή αρχίσουμε την αναζήτηση για μεταβολικές δυσλειτουργίες, να δοκιμάσουμε κάθε ορθολογιστική μέθοδο προσέγγισης του παιδιού που θεωρούμε «δύσκολο».

Μέθοδοι προσέγγισης:
1.          Δεν πρέπει να αποδίδονται ονομασίες και σύνδρομα στη συμπεριφορά του παιδιού, διότι υπάρχει ο κίνδυνος να νιώσει προβληματικό και περιθωριοποιημένο, με αποτέλεσμα να αντιδράσει με άσχημο τρόπο.
2.      Καλό θα είναι να ενθαρρύνεται η παραμικρή βελτίωση στη συμπεριφορά του και να του επισημαίνεται τι έκανε καλά. Συγχρόνως θα πρέπει να μη δίνεται καθόλου σημασία στην αρνητική συμπεριφορά του παιδιού ώστε αυτή να μην ενισχύεται.
3.      Κάτι που συχνά παραλείπεται είναι η αντιμετώπιση του κάθε παιδιού ως ξεχωριστή οντότητα. Ακόμη και αν ένα ζευγάρι έχει μεγαλώσει άψογα ένα παιδί με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο, δε σημαίνει ότι οι ίδιες μέθοδοι θα λειτουργήσουν το ίδιο αποτελεσματικά για το δεύτερο. Οι γονείς θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τους την ξεχωριστή προσωπικότητα κάθε παιδιού.
4.      Ένα ανήσυχο και «υπερκινητικό» παιδί θα πρέπει να προσεγγίζεται με λίγα λόγια. Μικρές και λιγοστές προτάσεις είναι πιθανότερο να γίνουν κατανοητές και να ακολουθηθούν, σε σχέση με πολύπλοκα «κηρύγματα».
5.       Αν χρειάζεται να διαλέξει κάτι, καλό θα είναι να του δίνονται δύο επιλογές.
6.   Αν δεν μπορεί να ολοκληρώσει δραστηριότητες λόγω της ανησυχίας και της υπερκινητικότητάς του, το καλύτερο πρότυπο είναι ο γονιός. Θα πρέπει να είναι δίπλα του για να του δείξει τη σωστή κατεύθυνση.
7.      Ο ίδιος ο γονιός δεν πρέπει να εγκλωβιστεί στο άγχος των βαθμών και της επιτυχίας στο σχολείο. Αν διατηρήσει καλή σχέση με το παιδί του, είναι πολύ πιθανό να βελτιωθεί η αυτοεκτίμησή του και σταδιακά να αρχίσει να αποδίδει καλύτερα.

Οι γονείς δεν πρέπει να διστάζουν να ζητήσουν τη βοήθεια ειδικού γιατρού ή ψυχολόγου. Κυρίως, δεν πρέπει να διστάζουν να προσεγγίσουν το παιδί τους με καινούργιο, διαφορετικό τρόπο. Συνήθως, ένα παιδί που φωνάζει, το κάνει για να ζητήσει ενδιαφέρον και κατανόηση.

πηγή: psychografimata.com